[spinoff #1] Długa droga do domu- Norainu

Wizja destrukcji bardzo spodobała się ognistym kami. Ale chciały czegoś już teraz.

Błyskawicznie otworzył oczy i skierował wzrok w stronę kimona Sanosuke, rzuconego gdzieś w kąt "pokoju".

Maleńkie kami rzucają się w wyścig, który pierwszy dotknie materiału.

Sanosuke podskakuje zaskoczony, kiedy kimono staje w płomieniach.

Dobrze, początek był bardzo obiecujący. Takeshi uśmiechnął się... raczej niepokojącym uśmiechem.

To zaniepokoiło Sanosuke. No ale, czy mieli jakiekolwiek inne wyjście? On nie był w stanie przełamać magii. Cokolwiek zrobi Takeshi, będzie dobre.

Miał taką nadzieję. Może chociaż spodni mu nie popali...

To jeśli kami byłyby tak łaskawe i pokazały im jak się stąd wydostać, to na pewno byłaby walka, już niedługo... A walka to destrukcja. Duuuużo destrukcji, czasami.

Kami zawirowały płomieniem, znad palących się resztek materiału. Od ognia zajęła się ściana pokoju.
Płomień bardzo szybko przemieszczał się po ścianie w stronę chłopaka i próbował dotknąć także jego kimona.

Może nie był to szczyt inteligencji, ale skoro znał zaklęcie mogące dosłownie zmienić ziemię w kamienną zbroję, a wiedział o istnieniu podobnego dla ognia... Wyciągnął rękę w ich stronę.

Początkowo, kiedy ogień przeniósł się na jego rękaw, nie czuł ani ciepła, ani bólu. Jakby był kompletnie odcięty od rzeczywistości.
Widział, jak ogień pochłania coraz większą część jego kimona, aż w końcu cały oddzielony był od świata ścianą ognia. Niczym legendarny Feniks.
Płomienie tańczyły wokół niego, nie paląc go, przez dłuższą chwile.
Docierał do niego jedynie przytłumiony krzyk Sanosuke gdzieś z oddali.

Dopiero po dłuższej chwili poczuł ból. Palące gorąco uderzyło jego przedramię dość niespodziewanie.

Odruchowo się szarpnął, ale zaraz ten odruch opanował. Przed ogniem nie można ustąpić, jeśli chce się go poskromić. Skupił się, jednocześnie próbując odsunąć od siebie ból i gorąc, oraz przemówić kami do rozsądku. Jeśli go zabiją, czy cokolwiek zyskają? Nie było to łatwe. Jego koncentrację szlag trafił, kiedy poczuł jęzor ognia na twarzy. Nie palił go, ale uczucie było nieprzyjemne, a czegoś gorącego tak blisko oczu i włosów nie mógł już zignorować. Znowu się ruszył... i wtedy coś usłyszał. Głos... nie, nie całkiem głos. Trochę jakby coś przemówiło, ale dźwięk ominął jego uszy, był bezpośrednio w jego głowie. Nawet nie dźwięk, raczej... coś. Coś jak nagłe ukłucie igłą. Coś kazało mu się... obudzić. I to właśnie zrobił.

Wokół niego panowała ciemność. Nie było pokoju, nie było trawiącego go ognia.
Znajdował się w ciemnej, kamiennej komnacie. Cóż, nie była to jaskinia, ale ich przypuszczenia oscylowały bardzo blisko prawdy. To otoczenie musiało być prawdziwe, bo to właśnie je cały czas odczuwał.
Ale w tej chwili palił mu się rękaw.

Krótko krzyknął z zaskoczenia i czym prędzej zabrał sie za gaszenie, przepraszając kami i obiecując, że zaraz poszuka czegoś innego. Rozejrzał się, na ile się dało. "Sanosuke-san?"

Rosły Sokół leżał dalej. Nie poruszał się i nie odpowiedział.

Dziabnął go palcem, uważając, aby nie trafić w rany. Na to przyjdzie czas, być może, ale nie wypadało tak od razu zaczynać. "Sanosuke-san, obudź się!"

Sokół trwał bardziej w letargu, niż śnie. Prawdopodobnie nawet nie poczuł tego.

Powieka mu skoczyła. Dziabnął Sano mocniej. Skoro nadal nie dawało to efektu, postanowił po prostu... zmaterializować zimną wodę, prosto nad Sokołem. No jak to go nie obudzi...

Po zimnej wodzie obudził się w końcu. Kompletnie ogłupiały. I już miał skoczyć gasić Takeshiego, ale stwierdził inteligentnie iż:
-Nie palisz się.

Równie inteligentnie i z pełną powagą odpowiedział. "Zaiste. Się nie palę." Po kilku sekundach ciszy dodał: "Zdaję mi się, że kami mnie obudziły. Najwyraźniej po prostu byliśmy w jakiejś krainie snów. Ale teraz jesteśmy wolni, przynajmniej bardziej wolni niż byliśmy, i możemy próbować się stąd wydostać."

-Aha... Zaiste. No to komu w drogę, temu geta!
Już był powstał, syknął, że go boli ciut, ale menżnom menżczyznom jest.

-... ale że jak spali? Się znaczy to nie była iluzja iluzja? I ile myśmy spali?

"Nie wiem... nie rozumiem co tu się stało... ale idźmy stąd." Rozejrzał się jeszcze za swoimi zwojami. Przecież nadzieję mieć można... Westchnął - można mieć, ale po co... Ruszył do wyjścia.

Chwilę mu zajęło doprowadzenie się do pozycji stojącej i iście za Takeskim, trochę się ściany podpierał, ale idzie.

Kiedy wychodzą z budynku, widzą wyraźnie, że jest to bardzo stara, maleńka świątynka. W środku lasu. W zasadzie nie był to aż tak dziwny proceder- niektóre świątynki nie były nawet używane. Służyły raczej do pieczętowania... czegoś.
No... i w sumie to by wyjaśniało też papierki z pieczęciami na drzewach wokół.

"...Sanosuke-san... obawiam się, że... możemy mieć naprawdę duże kłopoty... Tyle pieczęci..."

-Ale to ... że na nas to jest?

"Podejrzewam, że raczej na coś z lasu... Nie wiem... ale nie podoba mi się to." Zerknął na najbliższe pieczęcie, próbując odczytać co też na nich jest.

Wyglądają, jak typowe pieczecie mnichów, acz wyraźnie ktoś na niektórych podopisywał znaki, modyfikując ich sens. Pierwotne pieczęcie miały coś zatrzymać. Modyfikacje nie tylko umożliwiły temu ucieczkę, wręcz wywoływały to, ale dodatkowo jakby... zwielokrotniały tego siłę.
Takeshi przygląda się pieczęci tak intensywnie, ze... pieczęć nagle zatliła się i szybciutko strawił ją ogień.

No tak. Tutaj kami nadal były tymi samymi dziwnymi kami, ze snu.