[wątek główny #3] Długa droga do domu.

Brakowalo mu tego 'zaiste'. Usiadl wygodnie. Hiro juz zabieral sie za znoszenie galezi.
- Nigdy nie sadzilem ze ktos moze sie czuc lepiej w lesie. Ale z drugiej strony, wczesniej nie spotkalem Sokolow.

-Zgiełk miasta nie jest mi co prawda obcy, ale wolę ciszę. Tutaj jestem u siebie. No i... -bardzo cicho-klątwa działa słabiej.

- Hmm?
Oo, tak mogl dokonczyc szkice i moc zerkac czesciej, bo przeciez rozmawiali.
- I... opowiedz mi cos wiecej o was, jesli mozesz oczywiscie. Zanim spotkalem Sanosuke, wlasciwie slyszalem o was tylko raz, i to bardzo dawno temu.

-Nie sądzę, żeby cokolwiek w naszej małej wiosce i naszym małym klanie mogło interesować Żurawi. Nie uczestniczymy w dworskich rozmowach i festiwalach, ani w politycznych debatach. Po prostu jesteśmy.

- Maa, gdyby bylo na odwrot nie musialbym pytac o nic. Bo dla Zurawi moze i nie ma tam niczego ciekawego, ale ja nie jestem calym klanem.
Wyciagnal papier i wegiel. Usmiechnal sie, ale przyjaznie.

Uniósł brew.
-Jeżeli to wyląduje w jednym z tych waszych "albumów"...

A niech to, zorientowal sie. No trudno.
- Badz spokojny, to zwykly szkic. Juz poza samym faktem, ze moje rysunki trafiaja najwyzej to szuflady.

-To już drugi szkic...
No, rąk to mu uciąć nie wypada. Zresztą, niech rysuje, jak musi. Lepsze to niż jakby miał zacząć z nim flirtować. Czy coś. Na pewno nie miał przy tym manier Kraba, ale i tak było to niedopuszczalne.

-Więc? Co cię interesuje?

- Jesli Cie to w jakis sposob uspokoi, moge Ci je pokazac. Nie wydaje mi sie zeby mogly Cie urazic, chyba ze samym wykonaniem, bo przyznaje ze jeszcze dluga droga przede mna, nim uda mi sie opanowac te sztuke. Moglbym oczywiscie naszkicowac Hiro, ale robilem to juz nie raz.
Wodzil wegielem po papierze.
- Sanosuke jest starszy od Ciebie, prawda? Jednak to Ty jestes dziedzicem, jesli dobrze sie orientuje...?

Natsume był nieco zaskoczony, że Renji w ogóle to wie. Ale skoro wie, to na pewno od Sanosuke, prawda?

-Jest tak w istocie. Acz wolałbym uniknąć plotek na ten temat, na dworze. Sanosuke zapewne powiedział ci, że to musi pozostać tylko między klanem Sokoła. I kilkoma najbardziej zaufanymi przyjaciółmi.

- Lubie sluchac, zas uslyszane rzeczy wole zachowywac dla siebie.
Zerknal.
- Ale raczej nie wytlumaczysz mi skad takie zawirowanie?

Wzdycha.
-Jeżeli Sano ci ufa... a i tak znasz część prawdy... Sanosuke nie jest z krwi mojego ojca. Dlatego nie może ubiegać się o dziedziczenie.

O, mala niespodzianka.
- A moglbym przysiac ze dzielicie krew w jakis sposob.

-Zanim popadniesz w dziwaczne konkluzje, moja matka jest ojcu wierna. Sanosuke jest moim kuzynem.

- Do glowy by mi nie przyszlo nawet pomyslec ze jest inaczej. Mialem jedynie na mysli to, ze sadzilem iz jestescie bracmi.

-Jesteśmy. Adoptowanymi.

- Co sie w takim razie stalo z rodzicami Sanosuke?
Sanosuke mial blizne na brzuchu. Taka charakterystyczna... moze to bylo zwiazane ze soba..?

-. . .

To była dość... prywatna sprawa. Z drugiej strony... gdyby Kakita zaczął szukać w ich bibliotekach, na pewno natrafi na wzmianki o upadku Sokołów 12 lat temu. Interesował się. Może lepiej więc opowiedzieć mu prawdę niż zdawać się na przekłamane teksty jakiegoś pseudo-historyka, który ziem Sokołów nie widział na oczy...
Z jednej strony zdanie Żurawi na ten temat, nie obchodziło go za bardzo.
Z drugiej... Kakita jest wpływowy. Wpływowe znajomości będą mu bardzo potrzebne w przyszłości, kiedy przejmie klan. Z nimi łatwiej walczyć o autonomię, prawda?

Westchnął ciężko. To będzie długi wieczór.

-Wiedz, że niechętnie dzielę się tym z obcymi. Ale jesteście przyjaciółmi Sanosuke. Jeżeli on wam ufa, to i ja zaufam. Jednak moja wersja historii może znacznie różnić się od tego, co można usłyszeć na dworze.

- Tym bardziej chce ja uslyszec.

Hiro z poczatku sluchal tylko jednym uchem, jednak mimo wolnie zaczal skupiac sie na calosci. Przypomnial mu sie widok ziemi Sokolow. Tu i owdzie ruiny. Puste domy i malo ludzi.

-Wszystko zaczęło się 12 lat temu, w noc letniego festiwalu Natsugarashi...

W ten oto sposób Toritaka Natsume snuć zaczął mrożącą krew w żyłach historię Ostatniego Lotu Czarnego Sokoła.

Historia Ostatniego Lotu Czarnego Sokoła

Natsume skończył swoją długą opowieść.
Na jego twarzy widać było zmęczenie. Wydawał się teraz o wiele starszy, niż był w rzeczywistości.
Zamilkł, pogrążony w myślach.

Cisza panowala tez ze strony Zurawi.
Zaden z nich nie watplil jednak, ze ta tragiczna opowiesc byla prawdziwa, i ze tak, z pewnoscia nigdzie by nie odszukali tej wersji wydarzen.
Niemal wszystko bylo juz jasne, zwlaszcza rzeczy dotyczace Sanosuke, ale Renji sam nie byl pewien, czy chce wiedziec co sie stalo, gdy obaj chlopcy przepadli w lesie. Napewno nie chcial juz meczyc Natsume. Takie wyznania z pewnoscia... wiele go kosztowaly, i Kakita docenial to ze jednak obdarzyl ich zaufaniem na tyle aby sie nimi podzielic.

Natomiast dwie rzeczy z opowiesci, gdzies dalej w swiadomosci nie dawaly mu za to spokoju.
Czy przy rytualach maho zawsze ktos konczy jako zmasakrowane zwloki dajace sie poznac tylko po ubiorze...? I czym byla istota ktora wyszla z lasu...

Łapanie ryb było upierdliwe i bardziej czasochłonne od znalezienia i ustrzelenia sobie bażanta, ale bażanta trzeba było oprawić i długo się piekł. Ryby? Przebijasz patykiem, sru nad ognisko i masz. Tak więc długo mu to zeszło, ale miał po kilka rybek dla każdego. Wracał już z nimi, kiedy poczuł że... coś go dotknęło. Klepnęło wręcz w plecy. Dobrze, że wszystkie ryby miał na patyku, to nie było problemu z podniesieniem ich. Musiało mu się wydawać - dwa razy się obrócił, ale nie zobaczył nikogo. Postanowił przyspieszyć kroku.

Gorou usłyszał szelest.
I poczuł dziwny ciężar na plecach.

Na ułamek sekundy zamarł, by zaraz się odwrócić za smużką dymu, którą zobaczył dopiero teraz. Smuga rozszerzała się i nabierała 'ciała'. Stawała się materiałem, włosami... Na plecach miał... coś. Kobietę. Za lekkie. Ale baba. Jak nic martwa, bo bledsza od papieru ryżowego. Bialusieńka. A w dłoni coś trzymała. Coś... roślinę. Warzywo. POR?

Co do kurwy... Wrzasnął. NA PLECACH SIEDZIAŁ MU DUCH JAKIEJŚ BABY Z POREM W RĘKU NO!