[wątek główny #2] Przyczajony sokół, ukryty (w herbaciarni) żuraw

Rowniez i Zurawinki lekko sie uklonily, acz bardziej to przypominalo skiniecie glowami. Renji chcial juz sie odezwac, ale Hiro go uprzedzil.
- To pani jest Shuuko-san? Kakita Renji-sama, bedacy w podrozy ze swoimi towarzyszami, chcialby Cie prosic o udzielenie mu noclegu, z racji ze Slonce juz niemal za horyzontem... Z rana opuscimy to miejsce-
- Oj mow glosniej mlody czlowieku, ja juz nieco przyglucha, nie to co za mlodu... oj, za mlodu to sie slyszalo nawet jak mysz sie podkradala, jak moj Kiku-chan...! Ale o nocleg chodzi tak? Was czterech, ja jedna, to az nieprzyzwoite! Ale wejdzcie panowie, wejdzcie, dotrzymajcie towarzystwa starszej pani! Oh Sadaharu-san, niedlugo Twoj skowronek dolaczy do Ciebie!
Hiro zaczal sie zastanawiac czy moze jednak las nie byl lepsza opcja.

Jaki skowronek... jakie nieprzyzwoi--- no tak. Coś w tym jest. Uh... Nie chciał onieśmielać starusz---
Sano zatrzymał się w drzwiach. Spróbował wejść raz jeszcze, ale jedyne, co udało mu się osiągnąć, to głuche dudnienie drewna.
Cholera jasna, ależ tu było NISKO!

- Ahaha, Sanosuke, uwazaj, haczysz...
Kobiecina dopila wywar w kubku i spojrzala na Sano dewastujacego framuge.
- Ohohoo, prawie jak moj Sadaharu-san...

Sanosuke wreszcie udało się wejść. A staruszka... znał takie. Teraz to każdy będzie "prawie jak jej szanowny denat-małżonek". Cóż... może być i Sadaharu-san, jeśli to oznacza kolację. Acz może lepiej bez zbędnych zapędów...

Takeshi gapił się na kota. Kot gapił się na Takeshiego. Ten kot. Ten KOT. TEN kot. O borze Shinomen i wszyscy święci. W tym kocie coś było. Coś... jeszcze bardziej nadnaturalnego niż na zwykłego dachowca przystało. ...ale z drugiej strony, to był kot. To mogło być wszystko.

- Wchodzcie, wchodzcie panowie, chatka niewielka ale sie pomiescimy chyba wszyscy. Co Kiku-chan, pan podroznik przypadl Ci do gustu~? - podrapala kociszcze pod broda i weszla do srodka za Hiro. Kot zas postanowil ze to swietny moment na toalete.
W srodku oczywiscie nie bylo za wiele przedmiotow, ale panowal tam porzadek. Dalo sie zauwazyc stojacy oltarzyk przystrojony kwiatami.
- To gdzie panowie sie wybieraja? Do miasta? O, do miasta to jeszcze kawalek drogi, dobrze zrobiliscie ze sie zatrzymaliscie u nas. Podroz w nocy niebezpieczna, tak tak.

-Takdomiasta. Niebezpieczna? Dla czterech samurajów?

Shuuko-san pokiwala glowa.
- O panie, noca to zawsze niebezpiecznie, w nocy to lepiej w domu siedziec! Ale tam, panowie pewno glodni, niech ja zobacze, czy czyms poza ryzem moge panow ugoscic... -
I podreptala do drugiego pomieszczenia.

[jako, że jest nas cała trójka i i tak się dogadać nie możemy, to robię co mi się podoba]

Następnego dnia Takeshi obudził się z bólem głowy i wrażeniem, że mógłby spokojnie przespać jeszcze pół dnia. Niby spał, ale w ogóle nie odpoczął. Zwykle wyglądał na nieco zaspanego - teraz miał prawdziwe ciemne wory pod oczami, włosy w większym nieładzie niż kiedykolwiek. Towarzyszy pozdrowił tylko poirytowanym mruknięciem.

Sano też niespecjalnie spokojnie minęła noc. Najchętniej w ogóle by się nie kładł. Był zbyt podenerwowany. Zmusił się do odpoczynku, na tyle, na ile był w stanie. Ranek zastał go w raczej kiepskim nastroju.

Najwyrazniej nikt z druzyny nie spal dobrze, Renji siedzial wyrazniej zamyslony i markotny, zas jego wasal z pochmurna mina wpatrywal sie gdzies przed siebie, czasem tylko zerkajac na drugiego chlopaka, jakby chcac o czyms z nim porozmawiac, ale ostatecznie milczac.

Shuuko-san postawila przed kazdym skromne sniadanie.
- Zjedzcie panowie, to sie zaraz rozbudzicie.

Mimo, że (w jego odczuciu przynajmniej) jedzenie było bez smaku, to zjadł. W końcu czymś zapełnić żołądek trzeba. Tym bardziej, jak dają za darmo i nie trzeba przez to naruszać swojego żelaznego zapasu. Humor mu się jednak nie poprawił. Nadal był zmęczony i nie czekał z wypiekami na twarzy na spotkanie się z Oni, o ile w ogóle go znajdą dziś. Albo w ogóle. Żałował, że dał się w to wciągnąć. Miał swoje obowiązki, od których się poniekąd oddalał...

Sanosuke niespecjalnie miał apetyt, ale i do jedzenia się zmusił. Nie pójdzie polować głodny.
-Czy w okolicy w ostatnim czasie działo się coś dziwnego?

Shuuko pokiwala w zamysleniu glowa.
- Niezwyklego panie? Mlodzi mowia ze w lesie cos malo zwierza widac, ze rogate pasc sie nie bardzo chca w okolicy... O ile to sa niezwykle rzeczy.

Renji zerknal na Takeshiego, i po chwili odezwal sie.
- Shiba-san, powiedz mi... czy sadzisz ze sny maja jakies znaczenie?

W pierwszej chwili zdawało się, że Takeshi jest zbyt zajęty kontemplacją ryżu aby odpowiedzieć, ale jednak odezwał się, nim Renji powtórzył pytanie. "To zależy... jeśli bogowie są łaskawi, mogą nam zesłać prorocze sny. Ale równie dobrze duchy powietrza mogą płatać nam figle." Nie podniósł wzroku. "Dlaczego pytasz, Kakita-san?"

- Ah, wlasnie z powodu snu ktorego mialem w nocny. Slyszalem ze czasem dobrze im zawierzyc, a tez ze dobrze jest zrobic zupelnie na odwrot.

Nadal nie podniósł wzroku, ale zmarszczył lekko brew w zamyśleniu. Nie zapytał o treść snu, niechętny do ciągnięcia dalej tego tematu.

On z kolei uniósł brwi pytająco.

Mimo ze Shiba wydawal sie juz nie sluchac, to Renji przeniosl wzrok na Sano.
- Snilo mi sie uznalismy ze nie ma czego szukac w lesie i wrocilismy na zamek, i wtedy jakos sie wszystko ulozylo. Dla nas wszystkich.
Hiro mruknal i odezwal sie w koncu.
- Rowniez mialem sen, Renji-sama. Chociaz... nieco inny. ...Twoj sen moze jest madry... moze... powinnismy zawrocic...

"W zasadzie... może to racja, że ten stwór może być nieszkodliwy i marnujemy tylko czas..."

-Szkodliwy, czy nie, to nasz jedyny trop. Jeśli nie on jest winny, to ten, co go przywołał. Pies sam doprowadzi cię do właściciela.

"Ale i tak uciekli i zaszyli się gdzieś w lesie... czy to w ogóle jest jeszcze problem...? Kakita-san mógłby uwolnić tego Sokoła jakoś, prawda...?"

- Saa... moze znajdzmy rozwiazanie pomiedzy. Jesli do wieczora niczego nie znajdziemy... wrocimy. I wtedy zastanowimy sie co dalej.

Pokiwał głową i zerknął na Sanosuke z nadzieją. Misja, misja. Miał misję i to powinien być jego priorytet. To w końcu jemu powierzono tak ważne zadanie, a on się uganiał za czymś po lesie...

Zmrużył oczy niezadowolony. On nie miał już czasu na myślenie co dalej. Musiał to zakończyć tego dnia.
-Zaiste. Ruszamy?