[wątek główny #2] Przyczajony sokół, ukryty (w herbaciarni) żuraw

Wstał, poprawiając ubranie. "Im szybciej, tym lepiej." Zerknął jeszcze szybko do swojej torby ze zwojami, czy wszystko jest na miejscu i wyszedł.

Zurawinki podziekowaly za goscine Shuuko-san i tez ruszyli. Kociszke spiace kolo drzwi przetoczylo sie na drugi bok i zwinelo w klebek.

On również podziękował. Kobieta była miła, mimo, że nawet ich nie znała.
Wyruszając jeszcze raz zaczął analizować sytuację. Jeśli dziś się nie uda, musi jakoś zmusić Natsume do powrotu do domu. Tylko jak?
Czuł, jak desperacja znowu zaczyna zagłuszać jego rozsądek.
MUSI COŚ ZNALEŹĆ. COKOLWIEK.

Renji zrownal sie z Sanosuke, zostawiajac Hiro na prowadzeniu.
- Martwisz sie przyjacielu. O ktoregos ze swoich?

Patrzy się na Renjiego, jakby to była najoczywistsza oczywistość na świecie.
Dopiero po chwili dociera do niego, że nie, nie jest. W sumie co oni wiedzą o jego rodzinie?
-Natsume musi wrócić do domu. Szybko.

- Tylko moze nie chcec wracac nawet jesli niczego nie znajdziemy?

-Jest... cóż... jest ciut... uparty...
Powiedział SANOSUKE, ze wszystkich ludzi!

"Czy wszystkie Sokoły takie są?"

W pierwszym momencie Sanosuke oburzył się. Już miał protestować, ale kiedy tylko otworzył dziób, zamknął go, by się zastanowić.
W końcu niechętnie skinął głową.
-Na naszą obronę mogę powiedzieć tylko, że gdyby nie to, naszego domu... dawno by już nie było. A my bylibyśmy tylko pomniejszym klanem wcielonym do Krabów...

"Upór to dobra cecha. Gdyby nie upór mej matki, nigdy bym nie został shugenją."

-Hmmmm?

"Bo jestem Shibą, prawda? Powinienem być wojownikiem. Ale od razu wiadomo było, że widzę kami... tak więc moja matka uparła się, abym trafił do szkoły jej rodziny, zamiast rodziny ojca. I tak zostałem uczniem drugiej szkoły shugenja w naszym klanie."

- Hah... brzmisz na szczesliwego z tego powodu, wiec dobrze sie stalo, ze twoja szacowna matka przeforsowala taka decyzje...
Hiro na chwile sie odwrocil na te slowa, i zaraz wrocil do patrzenia na droge.

"Jest to dla mnie lepsze niż machanie ostrym mieczem, Kakita-san." Zerknął na Hiro pytająco. Czyżby jego matka nie miała tyle siły perswazji aby jego rodzina zaakceptowała jego... skłonności?

Sanosuke popatrzył na Feniksa dziwnym wzrokiem. Zawahał się. Zmierzył go od stóp do głów. Uśmiechnął się lekko i już miał coś powiedzieć, ale zawahał się znowu.
Przez ułamek sekundy wydawał się... smutny.
Szybko jednak odwrócił się i przyśpieszył kroku, uważnie obserwując otoczenie.

- Saa, grunt to byc zadowolonym ze swojego zycia. Tak mi sie wydaje~

'Łatwo to mówić komuś, kto na zamku siedzi, a nie tak jak ja, podróżuje z miejsca na miejsce. Z drugiej strony... to nie licząc drobnych nieprzyjemności, to i tak lepsze niż.....siedzenie na zamku.' Shiba przez moment wyglądał na zaskoczonego tą myślą, później ubawionego i wreszcie przybrał neutralny wyraz twarzy. "Tak, też tak myślę, Kakita-san."

Sanosuke wymamrotał coś o wolności i lataniu. Widocznie jemu tez siedzenie w zamku by się nie podobało.

*no to co, panowie wracaja wlasciwie w to samo miejsce skad sie cofali?*

Dzięki swoim zajebistym umiejętnościom "investigation" {roll 35}, Sanosuke odnajduje starą, zarośniętą już, ale odznaczającą się na tle leśnego runa, drogę. Prowadzi zatem drużynę, po sobie tylko widocznych śladach, badając naddarty mech i połamane gałęzie.
W końcu zatrzymuje się dość nagle.
Początkowo przysłania widok swoimi gabarytami, ale wokół niego, między drzewami, nagle dostrzegalne zaczynają być porośnięte mchem kamienne słupy, wbite nieco chaotycznie w ziemię. Kiedy skupia się na nich wzrok, powoli zarysowują się na nich wyryte, niewyraźne już, zadrapane pazurem czasu napisy. Zapewne kiedyś były imionami.

Wygląda na to, że zarośnięta polana kiedyś była cmentarzem.

Renji wygladal na nieco zaskoczonego i spojrzal pytajaco na Hiro.
- Tak Renji-sama, w tej okolicy byl dawno temu cmentarz, przestano go jednak uzywac kiedy ludzie zaczeli przenosic sie blizej zamku.

Takeshi, cichy od dłuższego czasu, teraz odezwał się, choć szeptem. "Nie jesteśmy tu sami..."

Rozgląda się zatem uważnie i odruchowo zasłania pozostałych ramieniem.

I Renji i Hiro odrazu siegneli do katan, ustawiajac sie bardziej plecami do siebie, czujnie obserwujac i nasluchujac czy zaraz cos lub ktos nie wyjdzie.

Coś się ruszyło, coś stęknęło. Zza któregoś z kamiennych słupów wyłania się postać - nieco przezroczysty, humanoidalny stwór. Takeshi od razu krzyknął z przestrachem, że to duch i zaczął się nieco wycofywać - nie, żeby uciekać, o nie. Rękę już miał przy torbie ze zwojami.