[wątek główny #2] Przyczajony sokół, ukryty (w herbaciarni) żuraw

Postać za Sanosuke znowu cicho się zaśmiała. Niestety sam mężny Sokół potrzebował dłuższej chwili, żeby zrozumieć sens gry słów.

-Uh... wolałbym, żebyś nie mówił mi "Sano", to takie ciut... uh... OH! No tak! Jak zamek!- Sano zaśmiał się w końcu i poklepał Feniksa po ramieniu.- Dobre! Dobre!

Poklepywanie po ramieniu przez starszego mężczyznę przypomniało mu, jak jego ojciec czasem czochrał go po włosach, kiedy był mały. Podobne proporcje. Nie skomentował jednak, ani nie ugiął się pod siłą Sokoła.

Renji rozesmial sie i spojrzal na towarzyszacego mu wasala z lisim blyskiem w oku. Hiro przezornie odstawil czarke.
- Moge go zatrzymac? Podoba mi sie~
- Obawiam sie ze to nie wchodzi nawet w gre, moj panie.

Kakita teatralnie udal zawiedziona mine i znowu skupil swoj wzrok na Shibie.
- To byl oczywiscie niewinny zart, nie miejcie mi go za zle.

Zmużył lekko oczy. Nie podobało mu się takie żartowanie. Przypominało za bardzo Kraby.

"Nie będę ci miał tego za złe, panie, o ile wskażesz mi drogę do świątyni."

-...ależejak zatrzymać? Chłopak nic nie zrobił... za co?-

Sanosuke uniósł brwi w wyrazie kompletnego niezrozumienia.

Renji pomachal wachlarzem delikatnie jakby chcac rozwiac jakis niewidzialny dym.

- To byl tylko zart, nie chce nikogo zatrzymywac... wbrew jego woli. Jesli zalezy ci bardzo na czasie Shiba-san, Hiro Cie zaraz tam zaprowadzi. Napewno zostaniesz tam ugoszczony.

Wzrok skonfundowanego Sanosuke mimowolnie podążył za ruchem wachlarza.

-Nie pozwolę wam na zatrzymanie kolejnego bogom ducha winnego chłopaka. Nawet dla żartu. To nie jest w porządku. Ani trochę.

"Wystarczy mi, że wskażecie mi kierunek." Zimny ton, ominięcie form grzecznościowych... atmosfera robiła się raczej napięta.

Oj, najwyrazniej zostala przekroczona granica, ktora nie powinna byc przekroczona. Wachlarz zostal na chwile odlozony.

- Wybacz Shiba-san, naprawde nie chcialem Cie tym urazic. Tak, Sanosuke, wiem ze nie jest, nie mialem na mysli prawdziwego zatrzymania, tylko w dosc niefrotunnych slowach wyrazilem chec aby Shiba-san pozostal jeszcze przy nas, ze wzgledu na jego zart ktory ogromnie mnie rozbawil.

Nic nie odpowiedział, wciąż czekając na udzielenie mu informacji. Miał już dość tego miejsca, chciał wyjść, dowiedzieć się gdzie ta światynia i odpocząć. Może ślęcząc nad mapami przez pół nocy, a może do porannych modłów dyskutując z miejscowymi kapłanami czy mnichami.

-A. No chyba, że w ten sposób. Zaiste żart ten był niczego sobie.

Kiwa głową w wyrazie uznania. Popija jeszcze sake. Właściwie to polubił chłopaka i gdyby miał więcej pieniędzy, może dorzucił by mu do noclegu... ale z drugiej strony to niezbyt wypada. On sam by nie przyjął takiego zaproszenia. Może i nie jest specjalnie bogaty, ale honor swój ma.
Milczy zatem.

To byl ten moment kiedy chyba bylo lepiej tez zamilknac, wiec na dany mu zaraz znak Hiro dokladnie opisal droge do swiatyni, ktora na szczescie nie byla daleko od gospody w ktorej sie znajdowali.

Sanosuke odczekał dłuższą chwilę, po czym znowu zwrócił się do Renjiego.

-Chciałeś więc Sokolnika. Potrzebujemy wejścia na dwór. Macie tam jakieś dobre miejsce dla "pokazu" ptaków?

Takeshi grzecznie podziekował za informacje, napitek, pożegnał się, patrząc z lekkim zainteresowaniem na Sano i jego kompana (kompanie? XD), po czym szybko potuptał na dwór i prawdopodobnie w stronę świątyni.

- No szkoda, szkoda... Ah, tak, oczywiscie ze mamy. Sporej wielkosci plac bedzie takim miejscem jak sadze?

-Da rade- Stwierdza z zadowoleniem.- Jakieś szczególne życzenia? Coś szczególnego interesuje waszych ludzi?

- Sam widok tak poslusznego i wytrenowanego ptaka jest tutaj niezwykly i fascynujacy. Jest tylko jedna sprawa... trzeba by Cie ubrac bardziej.. neutralnie. Ludzie wiedza z jakiego klanu jest nasz... gosc.

Sanosuke nie zgodził się na zmianę ubrań. Jest Sokołem i dumnie będzie reprezentował swój klan. Nie jest performerem do wynajęcia. Jest tu, by uczynić przyjacielowi przysługę. Nigdy nie będzie się wstydził swojego wspaniałego klanu i z godnością będzie nosił jego barwy. ZAWSZE.

Przyodział jednak, najprawdopodobniej za namową osoby mu towarzyszącej, odświętny strój Sokoli, czysty i założony zgodnie z obowiązującymi zasadami etykiety. Wyglądał w nim nieco dziwnie, zupełnie jak nie-on i z tego, co dało się zauważyć, czuł się równie niedopasowany.

Na dwa dni przed umówionym występem przeszedł z osobą mu towarzysząca ulice miasta, bawiąc oczy ludzi drobnymi trikami Anku i ogłaszając uroczyście pokaz organizowany przez jakże wyczulonego na wyrafinowane formy kultury innych klanów, Kakita Renjiego, zadedykowany jego wspaniałomyślnemu Daimyo.
Co był kompletną improwizacją ze strony Sanosuke, a prawdopodobnie znowu osoby mu towarzyszącej, jako, iż Sano nie znał tak doniosłych słów.

***>>>***

W dzień samego pokazu Sanosuke był nad wyraz spokojny, w przeciwieństwie do nerwowości i niepewności na dworze Kakita.
Aż za spokojny. Coś musiało pójść źle.

Pokaz rozpoczął się chwilę później, niż zaplanowano, ale nie zakłóciło to jego przebiegu.
Na początek drobne triki i skomplikowane akrobacje powietrzne demonstrował, na polecenie Sanosuke, jego niezwykły biało-czarny sokół. Występowi, egzotycznymi dla tych stron melodiami na flecie, akompaniowała tajemnicza osoba, która towarzyszyła naszemu dzielnemu sokolnikowi.

Kiedy wydawało się, że wszystko idzie gładko, niespodziewanie piękny sokół... zaatakowany został, ku przerażeniu gawiedzi [i piskowi kilku niewiast], przez ogromnego, równie białego orła.
Kiedy okazało się, że nie był to atak, a jedynie bardzo niespodziewany punkt występu, widownia odetchnęła głośno.

Dostojny orzeł był przeogromny. Zauważalne było to dopiero, kiedy zasiadł na przedramieniu Sanosuke. Sokolnik nakazał [bardziej poprosił, ale ciii] skrzydlatemu, aby zatoczył koło tuż nad głowami, oczarowanych pięknem i gracją [i wielkością. oni prawdopodobnie orła w życiu nie widzieli] ptaka, widzów.

Następnie zarówno orzeł, jak i mały, w porównaniu z nim, sokół wzbiły się w powietrze we wspólnym tańcu.
Wtedy niespodziewanie dołączyły do nich kolejne dwa ptaki.
Były to dwa niewielkie błękitne kształty, uformowane za pomocą Shugenja, które przypominały jaskółki.
Unosiły się i opadały, tworząc zapierające dech w piersiach, błękitne spirale, otaczające prawdziwe "chowańce" Sokołów.

Cały występ wydawał się być perfekcyjny i zdecydowanie godny dworu cesarskiego.
Sanosuke podczas jego trwania wyglądał poważnie i całkiem dystyngowanie, jak na Sokoła, nie wspominając o "jak na NIEGO".


Po ukończeniu występu, zaprezentował dumnie oba ptaki, zajmujące jego przyodziane w grube, sokolnicze rękawice przedramiona, po czym pozwolił im wzbić się w górę i odlecieć.

W końcu sam położył dłoń na monie swojego klanu, wyszytym na ubranym haori i lekko skinął głową [bo samurajem dumnym był, a samuraje dumni sie nie klaniają po pas.] . Następnie wraz z osobą mu towarzyszącą, powoli skierowali się w stronę budynku rodu Kakita.
Zatrzymali się przed nim.

Renji obserwowowal to zarowno z fascynacja jak i z niepewnoscia, co rusz zerkajac znad wachlarza na swoja rodzine jak i na ludzi ogladajacych to widowisko.

"To napewno zajmie jezyki przynajmniej czesci osob. Mam nadzieje..." Pomyslal.

Oczywiscie takie wydarzenie nie mogłoby się odbyć bez śmietanki towarzyskiej, a więc i miejscowych kapłanów. A skoro oni przyszli...
Takeshi uchylił się przed ciosem wachlarzem w głowę. To nie pierwszy i nie ostatni raz, kiedy zirytowany kolejnym pytaniem shugenja gotów jest wyrwać go z jego transu, jak nazywał to jego sensei. Nie dotarli jeszcze przecież dokładnie do miejsca, gdzie pokaz miał się odbywać, czy ten kapłan naprawdę nie mógł odpowiedzieć na jedno drobne pytanie...? A że dyskutował z nim już trzecią godzinę? Oj tam...

Pokaz był... fascynujący. Oba ptaki były piękne i majestatyczne (a orzeł gigantyczny, niczym legendarne feniksy!), a na potężnym samuraju prezentowały się jeszcze bardziej dostojnie. I sama umiejętność ich wytrenowania była dla młodego Shiby równie niepojęta, co umiar w jedzeniu i piciu dla Kraba. Jednak co najbardziej go zachwyciło, to idealna kontrola nad bożkami powietrza, którą wykazał się drugi osobnik. Teraz przynajmniej miał już pewność, że ten drugi potrafi z nimi rozmawiać. Podejrzewał, że to prosta magia, nic, co by wymagało ogromnej koncentracji, a było szybkie do wymodlenia... przypominało mu to zaklęcie, którym posługiwali się w jego szkole do przenoszenia wiadomości, jednak było... inne. Fascynujące. Chciał koniecznie porozmawiać z tym człowiekiem i poznać sekrety tej sztuczki. Powietrze nie było jego ulubionym żywiołem, ale bardzo cenił sobie pomocne duszki wiatru, zwłaszcza kiedy był prawie dosłownie zakopany w papierach.

Sanosuke miał już trochę dosyć ludzi. Oczywiście, zachwyt w ich oczach na widok prostych sztuczek ptaków, napawał go niesamowitą dumą. Być może jego klan uzyska choć trochę zasłużonego mu rozgłosu! Może to pomoże im podnieść się, w tych jakże trudnych czasach...

Mimo wszystko miał dość. Nie był przyzwyczajony do takiej ilości oczu śledzących jego i ich narażonych na atak, cennych "chowańców"
I chciał się w końcu przebrać. To ubranie było co prawda piękne i reprezentacyjne, ale strasznie niewygodne. Czuł się jak... skrępowany liną. I musiał odstawić swoją broń na czas pokazu, co czyniło go praktycznie nagim.

Westchnął po raz kolejny, czekając aż ktoś po niego przyjdzie. Właściwie sam by wszedł do domu Kakity, gdyby nie...
Spojrzał na towarzysza swej podróży.
...No właśnie. Musiał zachowywać się godnie.

Nie, nie mógł. To niegodne. To by było niegodne, niehonorowe i-
Ale jak mu się udało zmodyfikować to zaklęcie?! Jakiej koncentracji trzeba było, aby je utrzymać? Czy znalazł lepszą metodę komunikowania się z bogami? Czy byli mu bardziej przychylni? Czy to jest w ogóle mężczyzna? Kto wie, Sokoły mogły mieć równie wysokie kobiety!!!

Tajemnicza postać rozejrzała się dyskretnie, jakby czuła na sobie czyjś wzrok. Jej dłonie poplamione były świeżym tuszem.

Po krotkiej chwili zostali zabrani do srodka przez dwie sluzace (chociaz starannie ubrane i uczesane), obie najwyrazniej zachwycone, acz nie do konca wiadomo czy bardziej pokazem czy samym Sanosuke. Niemniej jednak on i towarzyszaca mu osoba zostali poinformowani ze panstwo tego domu ich oczekuja, i zaprowadzeni poprzez korytarze, w niczym nie przypominace tych ktore Sanosuke znal ze swoich rodzinnych stron, do pokoju (sali?), gdzie wpuszczono ich dopiero po zapowiedzeniu sokolnikow, ktore dalo sie slyszec zza drzwi. Dopiero wtedy mogli wejsc do srodka.

Takeshi pobiegł kilka kroków za nimi, gotów już prawie krzyczeć, żeby zaczekali na niego, że on tylko zajmie chwilkę, ale... Zatrzymał się, wzdychając ze smutkiem... za długo się zastanawiał. Ale może to wola bogów, może oszczędzili mu wygłupienia się i utraty twarzy. ...zresztą, tych dwoje będzie musiało kiedyś wyjść! Może poczekać. W czekaniu był dobry. Pomedytuje sobie. Tak. Wspaniały plan.