[spinoff #1] Długa droga do domu- Norainu

Chętnie więc odpalił świecę i teraz z nią podszedł do Sano, obejrzeć, czy z nim w porządku.
"Sanosuke-san, przede wszystkim, musisz uważać na ruchy. Masz popękane żebra i bardzo źle by było, gdybyś zrobił sobie większą krzywdę." Następnie, jeśli z Sano w porządku, zaczął eksplorację pomieszczenia. Może da się znaleźć jakąś wskazówkę co do ich położenia, albo możliwość ucieczki...

-To by wyjaśniało, dlaczego boli. Tak jest, panie medyk. Się nie ruszam.

Pokój wygląda dość... normalnie. Poza tym, że jest praktycznie pusty. Nie jest duży.
Naprzeciw miejsca, w którym siedzą, znajdują się shoji. Okien brak.

Niewiele myśląc, albo i nie myśląc wcale... skoro jest shoji, to się otwiera. Proste. Takeshi ruszył na podbój nowego miejsca.

Przy gwałtowniejszym ruchu usłyszał brzdęk łańcuszka. Przy nodze.

Acz do shoji bez problemu dotarł. Kiedy je rozsunął... zobaczył następny mały pusty pokój. I shoji na tej samej ścianie.

Zerknął od razu co mu tam się telepie i jak się tego pozbyć. I czy Sanosuke też miał. Jak się da, to od razu kombinuje jak by to ściągnąć.

Sanosuke też ma. Łańcuch jest idealnie dopasowany do obwodu nogi nad kostką. nie uciska, ale tez nie ma opcji ściągnięcia go. W ogóle niby jest całkiem cienki...
...ale kiedy Sanosuke próbuje siły ... nie da się poluzować jego oczek. Ani go zerwać.

Zanim zacznie kombinować z przepaleniem go żywym ogniem, woli sprawdzić jak daleko to to sięga. A później zacznie się martwić o to, czy nienaturalne cholerstwo da się ogniem przepalić, czy to głupota i powinien zachować siły.

Łańcuch nie wygląda na długi... ale przed chwilą bez problemu przeszedł z nim cały pokój i nie odczuwał żadnego oporu, prawda?
Sano obserwuje to wszystko i myśli.

Wzdycha i klapnie bezceremonialnie. Patrzy na Sano i czeka, co ten powie. Świeczki jeszcze wystarczy na jakiś czas...

-Może... może on jest po prostu... no wiesz... magiczny jakiś? Bo to nie jest normalne...

Sanosuke z całej siły ciągnie dwa końce łańcucha. I nic. Conajwyżej go żebra nieco zabolą.

"Tyle się już domyśliłem. Ale nie mam pomysłu, co zrobić. ...um... mam na myśli... niezbyt destruktywny pomysł."

Wzrusza ramionami.
-Najlepszy, jaki mamy, jak sądzę?

Trudno. Jak spali cały budynek i... miasto, las, gdziekolwiek by nie byli, to będzie wina Sano. ...no dobra, wcale nie, tylko jego, że jest młody, głupi, nie umie ocenić sytuacji i opanować kami, ale-
W sumie czemu by po prostu nie wypalić dziury w ścianie?

Sanosuke zatem, z braku innych opcji, bardzo niegrzecznie wbija pięść w papierową część ściany.
Z łatwością robi w niej dziurę.
...ale kiedy cofa rękę, dziura zapala się błękitnym płomieniem i zasklepia.

-...aha.- stwierdza inteligentnie nasz dzielny samuraj.

"Zaczynam mieć wątpliwości, czy aby na pewno jesteśmy w Ningen-do, Sanosuke-san..."

Takeshi był dość mocno podłamany sytuacją. Rozmyślał nad spaleniem tego, fajnie, tylko że... właśnie się zorientował, że nawet jakby chciał - nie miał jak. Zwoje. Pamiętał fragmenty modlitwy, ale takie fragmentaryczne jej odmówienie i dopowiedzenie sobie co mu się zdawało mogło mu wybuchnąć prosto w twarz. Pewnie tak by zrobiło.

-No co ty nie powiesz... hmmm... tooo... chyba mamy całkiem sporo czasu na snucie wspaniałych opowieści o naszych przodkach. Czy coś. Chociaż...

Sanosuke dokonał szybkich oględzin swojej osoby. Usatysfakcjonowany, znalazł na swoim ramieniu głębsze zadrapanie. Musiał być szalony, bo... zaczął rozdrapywać ranę. Do krwi.
Kiedy to robił, młody Shiba zauważył coś przerażającego.
Na rękawie Sanosuke była plama. Zaschniętej, smoliście czarnej mazi. I nie wyglądała na tusz...

Rzucił się na Sano i z łapskami od razu do tego rękawa, jednocześnie na ile się dało, to nie dotykając 'podejrzanej' substancji. Ryknął tylko 'SKAŻENIE!' kiedy Sano był między uznaniem, że Shibkowi odbiło, a odepchnięciem go.

Sanosuke zbladł i zanim w ogóle pomyślał, co robi, oderwał rękaw z przesadną wręcz siłą. Cisnął nim w kąt pokoju.
Zaraz, mimo bólu w żebrach, zdjął resztę kimona, ale zamiast je oglądać, zaczął uważnie analizować ubiór Shiby.
Nawet zmusił go do odwrócenia się.
W końcu westchnął uspokojony nieco.

-U ciebie nic.

Wrócił do kontemplacji własnego kimona. Zaniepokoiło go jeszcze kilka drobnych plamek.

Gapił się. Mógł, to się gapił. Skoro wszystko jest do dupy i umrą, to chociaż się napatrzy. Wreszcie westchnął. "Sanosuke-san. Musimy jakoś stąd się wydostać. Może... podpalę ten rękaw i ciśniemy go w ścianę? Może nie zdąży się... naprawić?"

A było się na co gapić, oj było. Smacny bushi. Mięskiem karmiony. Mmm, mmm.
Tymczasem Sanosuke rozmazał na kawałku zrzuconego kimona swoją własną krew, z rozdrapanej rany. Samą ranę zaraz przetarł czystym kawałkiem.
Zamamrotał coś, ale nie brzmiało to jak zaklęcie. Nawet nie było czuć zaklęciem. Na maho to też nie wyglądało.
Bardziej na coś kompletnie szalonego.
[I tu pominę erotyczny opis jak to mu mięśnie nie drgają i pot z nich nie spływa, bom ci nie jest Robertem E. Howardem, a Sano nie Conan z Cymerii.]

[zawsze mozesz sprobowac w stylu 50 shades of gay]

"Sanosuke-san? Co robisz?"

Confuzzled feniksie pisklę jest confuzzled.

-A... bo... no bo... bo u nas w lesie... no mam takiego znajomego... iii jeśli Natsume poprosi go o pomoc... aaa myślę, że poprosi... to on na to zareaguje... aaale to nie jest żadna czarna magia ani nic! Po prostu mamy taki... układ no... ale tylko w lesie. Więc mam nadzieje, że nadal jesteśmy gdzieś w lesie. Albo bardzo blisko lasu...

Pisklątko znowu się gapiło, coraz bardziej zdziwione. Dobra, byli w lesie. Pokonali bestie z dna piekieł. Wrócili. Spalono kawałek gospody. Później demoniczny chłopaczek. A teraz magikalna chatka nie wiadomo gdzie. Pewnie, w sumie to dlaczego Sanosuke-san i jakaś sokola forma magii krwi czy czegoś nie miały by się napatoczyć? Teraz nawet by już nie był bardziej zdziwiony, gdyby Daiki wpadł i ogłosił, że znalazł mu dobrą żonę.

-No nie patrz tak na mnie...-zaczął niepewnie- Shigure powinien wyczuć zapach... dla mnie bardziej dziwne jest jak Renji rozmawia wachlarzem no...

"Kim... lub czym... jest Shigure...?" Wyczuć zapach? Zapach rozdrapanej rany, w budynku? Nie wiadomo skąd? A mama mówiła, zostań w szkole, nauczysz się więcej, może nawet zostaniesz nauczycielem, ale nie, ambicje się miało, do Straży Elementów się chciało wstąpić. Do Legionu Ognistej Burzy. No to teraz, kurwa, ma.