[spinoff #1] Długa droga do domu- Norainu

Milczy, zastanawiając się co w ogóle powiedzieć, żeby nie urazić Sano. Uznał, że może warto nieco zmienić temat. Jak Sano będzie chciał o tym pogadać, to sam do tego wróci.

"To... może coś o nim? O Natsume-san? Chyba nie macie zbyt wielu shugenja w klanie?"

O, tu się ciut ożywił.

-Nie. Właściwie to my wcale ich nie mamy. Znaczy, bo u nas funkcjonuje tylko główna szkoła, Toritaka Bushi. Bo klan Toritaka nie jest duży. Szczególnie teraz... uh, tak, w każdym razie zdarzało się, że Kuni zauważali u nas kogoś godnego nauki, ale najczęściej wtedy po prostu wcielali go do siebie. Za to, kiedy potrzebujemy pilnie shugenja, zwracamy się do nich...
Ledwie słyszalnie mamrocze:
-Na co nie zawsze odpowiadają. Dranie.

I normalnym tonem kontynuuje:
-Z Natsume... to była bardzo... specyficzna sytuacja. On właściwie to szkolił się w szkole Toritaka. Dopiero 12 lat temu... znaczy kiedy kończył 11 lat tooo... czasy zmusiły Heisuke-dono to dość radykalnych kroków. No i wtedy, jako, że Natsume okazał się mieć duży talent, a szkoły bushi już nie mógł skończyć... no, wtedy ci shugenja z Kuni się po niego zgłosili. I tak już zostało. Ale jako, że już wtedy okazało się, że to on będzie dziedzicem, Heisuke-dono nie zgodził się na wcielenie go do klanu Kuni. Nooo i.. ja właściwie dużo nie pamiętam z tego, młody byłem.. ale po długich negocjacjach zgodzili się zostawić go u nas. Bo generalnie to Kraby nie lubią nam pomagać. Pomagając nam, przedłużają moment, w którym... uh...- zacisnął pięści. Przez zęby wysyczał:- Kraby chcą zabrać nam autonomię. Chcą, żebyśmy zostali tylko jednym z mniej istotnych rodów pod ich władaniem.

Wykrzywił się z niesmakiem. U nich tak nie było. Nawet rodzina, z której pochodziła jego matka, przecież oni sami dołączyli do Feniksów, oddzielając się od Smoków. Pomyślał dłuższą chwilę.

"Jeżeli armia Krabów by wam groziła... zrobię wszystko, co w mojej mocy, aby klan Feniksa ich powstrzymał. Abyście nadal mogli sami o sobie decydować. Każdy niech podąża własną ścieżką." Czyżby odezwała się w nim smocza krew?

Uniósł brew w wyrazie zaskoczenia. Na chwilę go zatkało.

-Oh, nie, to niezupełnie tak. Oni są bardzo pasywni. Nie atakują nas. Zresztą nie opłaca im się to, patrząc na nasze położenie. I na naszą funkcję. Po prostu... Kraby czekają i obserwują nas z gór. Nasze ziemie są zasobne, ale niebezpieczne. I mało mamy ludzi. Szczególnie teraz. Kiedy dotyka nas kryzys Kraby zaczynają po prostu stawiać nam warunki swojej pomocy. Albo czekają, aż sami przyjdziemy błagać ich, o wcielenie klanu Sokoła do nich.-wzdycha- Do tej pory udało nam się przetrwać, chociaż po rozłamie 12 lat temu... no, nie jest łatwo. To jak... jak ktoś obserwujący ptaka ze złamanym skrzydłem, czekając tylko, aż będzie na tyle przymierał głodem, żeby odrzucić swoją naturę, podejść i błagać o jedzenie. To... politycznie, to jest normalne z ich strony. Po prostu my tego nie chcemy.

"Rozłam?" Czyżby część klanu się zbuntowała? Może poszło o kobietę? A może fałszywe oskarżenie o konszachty z Krainami Cienia? To mogła być fascynująca opowieść!

-Niezupełnie... widzisz... wszystko zaczęło się 12 lat temu, w noc letniego festiwalu Natsugarashi...

W ten oto sposób Toritaka Sanosuke snuć zaczął mrożącą krew w żyłach historię Ostatniego Lotu Czarnego Sokoła.

Historia Ostatniego Lotu Czarnego Sokoła

Sanosuke patrzył teraz pustym wzrokiem w przestrzeń.
Właściwie nie chciał opowiadać wszystkiego... ale kiedy zaczął... to wszystko działo się tak dawno, że ledwie już pamiętał, co wtedy zaszło. A przynajmniej tak mu się zdawało.

Położył dłoń na swoim podbrzuszu.
Kompletnie nie pamiętał już twarzy członków swojej rodziny. Poza Sayą.
To wszystko było takie... odległe.

...mimo to, nadal bolało.

Takeshi siedział jak zamurowany. To JEMU się zdawało, że życie jest trudne. Teraz było mu bardzo za to wstyd. Pomilczał chwilę..

"Sanosuke-san...? A... ten... stwór? To, o czym mówił wieśniak... czy to... 'on'?" Zaraz się zreflektował. "I... bardzo mi przykro."

Długo nie odpowiadał. Nie wyglądał dobrze.

-Potwór?... jaki... oh. Masz na myśli Shigure? Tak... później się okazało, że nie był aż taki zły.

"Domyślam się..." Niepokoił go wygląd Sano. Powoli wyciągnął dłoń i dotknął jego czoła.

Nie miał gorączki.
Kiedy dłoń Takeshiego dotknęła jego czoła, zamknął oczy. Odruchowo przechylił się w stronę chłopaka, jakby chcąc oprzeć głowę o niego. Jednak na pewnej wysokości, zatrzymał się, zaskoczony.
Jakby coś nie pasowało.

Bycie kurduplem go denerwowało. Najwyraźniej nie o niego Sanosuke-san chciał się oprzeć. Tch. Jak tylko dostanie swoje zwoje z powrotem, to wykuje na pamięć przynajmniej jedno czy dwa zaklęcia, żeby nigdy więcej nie musieli tkwić w zamknięciu jak teraz.

Dobra. Musiał wziąć się w garść. To nie był dobry czas na rozklejanie się z powodu czegoś, co działo się 12 lat temu. To było dawno. Ma rodzinę, ma obowiązki. No i jest mężczyzną. Na rozklejanie się będzie miał czas, kiedy się zestarzeje. O.
Hmmm... jakby się zastanowić... nie był głodny. To było dziwne.
No i...
-Świeca.

Zerknął na nią. No świeca. Świeca się świeci, i co? "To tylko świeca, pali się spokojnie-" Chwila. Pali się? Cały czas się pali. Ale... paliła się tak dobre kilka godzin już. A nic z niej nie kapało, nie była resztką tej świecy, którą znalazł. Zamknął oczy. Wziął głęboki oddech. Skupił się na swoich doznaniach.

Siedział w seiza. Pod nogami miał tatami, które było zimne. Kiedy dotykał ścian, te też były zimne. Zimne shoji, to dopiero było ciekawe. Nie chłodne, jak w zimie, czy wystawione na silny wiatr, a zimne. Skupił się na świeczce, w końcu jego żywiołem był ogień. Te kami były... dziwne. Nie te, z którymi zwykle pracował. Powoli nabierał przekonania, że gdyby nie ich dobra wola, to z jego charakterem i podejściem do ognia dawno już by obaj spłoneli. ...albo i nie, sądząc po świeczce. W zasadzie... to siedzieli tu kilka godzin co najmniej, a nie czuł pragnienia, ani głodu. To też było zastanawiające. Spojrzał na Sanosuke. Jeśli on też nie czuł głodu... to mogło być DUŻYM problemem.

"Sanosuke-san? Czy... cóż, to dziwne pytanie, ale po tak długim czasie mówienia, nie zaschło ci w ustach? Nie jesteś głodny?"

-Zaiste. Nie zaschło. I to mnie właśnie zastanawia... poza tym powietrze... jest nieco... wilgotne.

Zaczął nasłuchiwać, ale po jego minie stwierdzić można, że nie usłyszał nic ciekawego. Jeszcze.

Też nasłuchiwał, ale jedyne co słyszał, to ich oddechy. Stwierdził więc, że lepiej obserwować twarz Sano.

Pokiwał głową.
-Zdawało mi się coś... bo skoro to nie do końca pokój... może tylko my widzimy tu pokój? Ale... nie słyszę nic... zupełnie nic.

Lekki chłod, wilgoć... "Może to jaskinia, a my widzimy iluzję. Dobry shugenja powietrza by mógł coś takiego stworzyć..."

-O! o! o! Albo demon jaki. Tylko... z drugiej strony... po co by nas mieli trzymać w jakiejś jaskini i nic z tym nie robić? Chociaż... może ja to nie w porę mówię...

Wymamrotał pod nosem, że jedzenie dłużej jest świeże, jeśli się je w zimnie trzyma.

-Jak coś będzie próbowało cię zjeść, ukręcę temu łeb. Także się nie bój się. No i poza tym, jeśli to naprawdę jaskinia, to wspaniała wiadomość!

Burknął trochę, że jest samurajem, więc się nie boi. Ale zaraz się ożywił z powodu entuzjazmu Sano. "Dlaczego? Czy myślisz, że będzie nas przez to łatwiej znaleźć?"

-No bo jeśli to jaskinia, to jest duża szansa, że nadal jesteśmy w lesie, nie? To by było bardzo na naszą korzyść.

"No niby tak.. Ale jak nas w tej jaskini znajdą? Może być bardzo głęboka..."

-Też racja... jeżeli Shigure będzie chciało się tu pchać, to nie ma problemu, ale...- podrapie się po głowie zażenowany- ...uh... jak znam życie to ich tylko odstawi w okolicy i wróci do siebie. O ile w ogóle.