[spinoff #1] Długa droga do domu- Norainu

-...w sumie to nie do końca wiem. Natsume wie. On... wygląda jak człowiek. Jest trochę dziwny, ale generalnie jest w porządku...
Wzruszył ramionami. No bo naprawdę nie wiedział no. Natsume mu kiedyś próbował to tłumaczyć, ale... w tym lesie i tak było dużo dziwniejszych rzeczy. A z Shigure przynajmniej dało się dogadać... No i czasem polował na bandytów, którzy czaili się na ich wioskę.

-Po prostu on czasem pomaga. W sumie dużo zależy od jego widzimisię, ale lubi Natsume i mnie. Piliśmy z nim.

"A... no tak. Tak, jak piliście, to swój chłop. Demon. Coś."

Widać, że trochę mu się głupio zrobiło.
-No, oni z tego co wiem to to nie jest. I w sumie jest po naszej stronie... tak jakby. No, bardziej neutralny, ale... nie mnie go oceniać.-odkaszlnął i zaraz spoważniał.- My obserwujemy. Nie jesteśmy Krabami. Nie zabijamy wszystkiego. Reagujemy, kiedy jest potrzeba. W tym przypadku jej nie ma. Ale nadal obserwujemy.

O, to mu już dało do myślenia. "Czyli... nie jesteście pewni czym on jest, ale go nie atakujecie?"

-Natsume wie kim on jest. Natsume go sprawdzał. Zresztą to on zainicjował większość... kontraktów. Shigure wygląda jak człowiek. Nie jest demonem, ale nie jest też człowiekiem. Nie jest zły. Nie atakuje nas.- chwila wahania. Teraz jest już bardziej poważny, niż Feniks kiedykolwiek go widział.- Wy... nie macie pojęcia o życiu w TYM lesie. Kraby widzą tylko zło Krain Cienia. Żurawie widzą tylko to, co ludzkie. Ty... znasz shugenja. Powinieneś wiedzieć, że nie wszystko magiczne jest w jednym odcieniu. Naprawdę wydaje wam się, że ludzie przetrwali by tutaj tak długo, atakując wszystko, co nie jest człowiekiem? My obserwujemy. Nie atakujemy.

Minę miał, jakby Sano go walnął. "To nie tak... po prostu... o tym lesie krążą legendy... dużo ludzi wchodzi, mało kto wychodzi... jeśli zboczysz z dróg przez niego prowadzących, nikt już nigdy cię nie znajdzie... Podobno na obrzeżach żyją kitsune, ale w głębi lasu może być wszystko. Że nawet fragmenty lasu są skażone. A w niektórych tekstach można natrafić na wzmianki o Nagach..."

-Zaiste! W Shinomen Mori można spodziewać się wielu rzeczy, a i tak czasem spotka cię niespodziewane.-Ciut wyluzował. Nawet się uśmiechnął.- Naga to nawet mój pra-pra-dziadek podobno widział. A właściwie ogon. A właściwie skórę z ogona. A w ogóle, to to prawdopodobnie był zwykły ogon węża, tylko staruszek nieco nadużył sake. Mam na myśli... tak, o ile jest tutaj dużo różnych rzeczy, ludzie mało z tego widują. Ci, którzy nie wychodzą z lasu, najczęściej są po prostu ofiarami bandytów. My też mamy z nimi problem. Gdyby w Shinomen biegały oni na lewo i prawo, to bandyci nawet by do nas nie docierali. Nie przeczę, w lesie jest dużo niewiadomych. Wielu z naszych wieśniaków znaleziono martwych. Czasem nawet my nie potrafimy wyjaśnić, co się tam dzieje. Ale to są sporadyczne przypadki. Naprawdę. Dlatego obserwujemy. Uczymy się lasu. Staramy się żyć w spokoju i w zgodzie z tym, co może tam być. Jeżeli coś nam zagraża, zabijamy to. Jeżeli nie, obserwujemy. Poznajemy. To jest Droga Sokoła.

Droga Sokoła. Drogą Feniksa było zdecydowanie mniej szlachetnie i epicko brzmiące 'ucz się, ucz, bo nauka to potęgi klucz'. Kiwnął więc tylko głową, mamrocząc pod nosem, że podziwia i szanuje to. Tak więc nic nie zostało, tylko czekać na tego Shigure. Ciekawe, kim jest naprawdę. Może mu powie? Może zna jakieś ciekawe zaklęcia?

-...to... co robiłeś na Murze? Jak się w ogóle tam znalazłeś?

"Nienienienienie, nie na samym Murze, nie... ah... uhm... c-cóż... ja..."

-No, nie wstydź że się! Mamy czas! Opowiadaj!
Jak go klepnął po Sokolemu po plecach, to aż echem się rozniosło...

Jak go klepnął po sokolemu, to Takeshiemu płuca odbił. Chłopak wahał się przez chwilę, ale... to był Sano-san. Jemu można było zaufać. Z drugiej strony, ta dwójka roninów co ich zatrudnił wcześniej też wydawała się godna zaufania...

Nie no, Sokoły były godne zaufania i koniec. Westchnął.

"To dość... problematyczne. Mój szacowny przodek, ojciec mojej matki... odpowiedzialny był za zagubienie pewnych dokumentów. Nie były one niezbędne, ale... zagubienie zwojów jest u nas w klanie bardzo wielkim dyshonorem. Przez lata odzyskaliśmy... a raczej na nowo zrobiliśmy większość z nich. Na ziemiach Krabów byłem właśnie w celu skończenia kolejnej partii map. ...ja... nie byłem na Murze... ale... uhm... uczestniczyłem w kilku wyprawach... pod Murem. Tam są... ogromne podziemia. Niezbadane w zasadzie. Oczywiście pułapek mi nie pokazano, ale opisałem kilka ciekawych stworów... pokazałbym ci szkice, ale są w torbie..." Chwilę pomilczał, smutny. "Jeśli zawiodę, okryję moją rodzinę hańbą. Znowu. To będzie.. wielka porażka, jeśli rodzina znowu zawiedzie klan i mimo tej próby nie zbierzemy kompletu dokumentów."

-Hmm... tak. Wiedza zgromadzona przez klan, to bardzo istotny skarb.-poklepał młodego pocieszająco, tym razem o wiele lżej.- Natsume zna wartość spisanej wiedzy. Jeżeli tylko będzie taka możliwość i zobaczy gdzieś te zwoje... no i nie będą one skażone, czy coś... myślę, że zabrał by je nawet dla siebie. Znaczy to nie, że by ci je wziął czy coś. Po prostu by je zabrał ze sobą no. O i jak już nas znajdą, bo chyba znajdą, co? W każdym razie jak nas znajdą to pojedziemy do domu i może jak ładnie poprosimy, to Natsume pokaże ci to, co byłoby mu wolno, z naszych papierów?

Uśmiechnął się lekko, patrząc z wdzięcznością na Sokoła. Nie dlatego, że mu te sokole zwoje przyobiecał, a dlatego, że przypominał mu tego sempaia, który w świątyni go zauważył. Aaaaale może lepiej o tym nie myśleć, bo zaczął się czerwienić lekko.

Odchrząknął. "Dziękuję, Sanosuke-san. Ale teraz musimy się stąd wydostać. Shigure-san... da sobie radę z tym?"

-Nie sądzę. Znaczy, nie sądzę, żeby miał w tym interes. Ludzie z lasu mają... inne priorytety. U nich jest... hmm... jakby to Natsume powiedział... hierarchia inna o. Niechętnie działają przeciwko sobie. Ale wystarczy, że wskaże drogę pozostałym. To i tak będzie duża pomoc. No... pod warunkiem, że nadal jesteśmy blisko lasu... dalej kontrakty nie działają. Hmmm.

Jeszcze raz spróbował przebić się przez ścianę. Bo tak głupio było siedzieć bezczynnie. Spróbował zrobić większy otwór, ale... za ścianami widać było tylko ciemność.
Ścianka znowu zapłonęła na błękitno i zasklepiła się.

-Zaiste, nieciekawie. Żeby tu chociaż coś było, żeby ręce zająć, a nie tak siedzieć... W każdym razie nie damy ci zasmucić rodziny. To by było głupie, po tym, jak dzielnie walczyłeś z nami z oni i w ogóle. Ci się należy no.

"Dziękuję, Sanosuke-san. ...a jak ty się czujesz?"

-Trochę boli. Miałem się nie ruszać, wiem. Ale to siedzenie mnie drażni no... boli, ale co zrobić. Jak boli, to znaczy, że żyjesz. By nie bolało, to bym tam wam nawet nie wstał. Bo już myślałem że mnie CHLAST ten oni do reszty. A tu niespodzianka!-się wyszczerzył się.- I tak mnie jaki cudotwórca posklejał. Myślałem, że będzie gorzej.

Zaczerwienił się prawie pod kolor swoich szat. "W-wcale nie trzeba było nic kleić, Sanosuke-san ma tylko popękane żebra, nawet nic złamanego..."

Uniósł brew i pomyślał chwile o co cho. Czemu się mu tu pisklę czerwieni.
-Czekaj no... że to ty się znasz na ranach? Uuuuuu, to coś nowego dla mnie. Znaczy bo ja tylko starych lekarzy widziałem. Takich wąsatych. Brodatych takich.

Maca się po tych żebrach.

-Toś ty mię życie uratował nawet! No patrz. A tak mówisz, że mało umiesz. Ty skromny jesteś, co?

"H-hai, Sanosuke-san... bo... nie wypada się chwalić..."

-No niby nie. A... a mówiłeś, że masz braci. To... właściwie czemu sam musiałeś iść w tak niebezpieczne miejsce? Przecież... przecież bracia to powinni sobie... pomagać w takich momentach.

Tu Sanosuke zamilkł i jakby spochmurniał.

Potrząsnął głową. "Jestem czwarty w kolejce w rodzinie, moi starsi bracia już są na służbie, a młodsze rodzeństwo jeszcze się uczy. Daiki-niisan w przyszłym roku może zostać wreszcie wcielony do Straży Elementów... a Takumi-niisan wykazał się któregoś razu i został przydzielony do obrony jednego z wyżej postawionych shugenja z rodu Isawy."

-Oh.-stwierdził tylko inteligentnie i zamyślił się znowu.

[sorry za nicniewnoszący post]

Feniks chwilę siedział cicho, ale nie wytrzymał tak zbyt długo.

"Sanosuje-san? A...może ty opowiesz coś o sobie? O swojej rodzinie...?"

Przez chwilę na jego twarzy nie było żadnej emocji.
W końcu wykrzywił usta w dość sztucznym uśmiechu.

-To nieco... skomplikowane. Znaczy, to nie to, że nie respektuję mojej obecnej rodzi---
Odkaszlnął szybko. Nieciekawe przejęzyczenie. Oj nieciekawe.
-Mojej rodziny. Heisuke-dono jest bardzo odpowiedzialną głową klanu. Ja... bardzo go podziwiam i w ogóle. To głównie dzięki niemu klan się utrzymał i... no... wspaniałym Daimyo jest, o. I jego żona jest bardzo miła i dobra i zawsze dba o wszystko w domu i o jedzenie i o ludzi.-Bardzo szybko zmienia temat- No i jest Natsume, jego siostra, Reiko i bliźniaki.

I się zamknął, kiedy się zorientował, że z tego wszystkiego, mówił o nich, jak o obcych ludziach...